Opis:
Szabla prosta, utylitarna.
Głownia jednosieczna średniej krzywizny, z pojedynczym szerokim zbroczem. Sztych przygrzbietowy.
Oprawa stalowa, z kabłąkiem. Kabłąk zgięty przy jelcu pod kątem ok. 100 stopni prowadzony prosto i zakończony łukiem w stronę kapturka. W przekroju płaski. Szerokość kabłąka zwiększa się ku górze. Głowica płaska z kapturkiem owalnym, w którym zakuty jest trzpień głowni. Warkocz do jelca. Jelec w tylnej części płaski zakończony ozdobną, płaską gałką. Wąsy szerokie, krótkie, owalne.
Rękojeść drewniana, owinięta sznurem tworzącym 17 karbów, obciągnięta czarną skórą.
Brak widocznych cech i znaków.

Zastany stan zachowania:
Głownia z powierzchniową korozją miejscami wytartą. Niewielkie wżery na piórze. Głownia ze śladami ostrzenia, sztych stępiony. Głownia sprężysta. Oprawa rękojeści skorodowana z miejscowymi większymi nalotami korozji. Poszczególne elementy poluzowane. Rękojeść cała. Miejscowy ubytki skóry i przetarcia oplotu.
Wymiary: dł. cał. = 910 mm, głowni = 780 mm, krzywizna = 34mm, szer. głowni = 35mm, gr. = 8mm

Konserwacja - opis:
1. Roznitowanie trzpienia i rozebranie szabli na elementy składowe: głownia, jelec, kapturek, rękojeść.
    Trzpień był zanitowany bardzo słabo. Szablę można było rozebrać silnie pociągając rękojeść.
2. Odrdzewienie elementów stalowych, czyszczenie chemiczne w roztworze chelatowym, mycie i zabezpieczenie.
    Po ordzewieniu na trzpieniu pokazała się cecha (?) producenta głowni.
3. Czyszczenie, odświeżenie, uelastycznienie i zabezpieczenie skóry, bez uzupełniania braków. 
    Po rozebraniu rękojeści, pokazał się ślady oplotu z dwóch skręconych spiralnie stalowych drutów średnicy 0.4 mm
    Dorobiono oplot i okręcono rękojeść, intencyjnie robiąc to mało starannie, aby zharmonizować jego wygląd ze stanem całości.
4. Przyciemnienie drewna w miejscu braków skóry.
    Na prośbę właściciela nie wykonane.
5. Złożenie całości z usztywnieniem oprawy przez ściślejsze zanitowanie trzpienia i ew. uzupełnienie drewna rekojeści w niewidocznym miejscu.
    Prostowanie zgiętego kapturka wymusiło przedłużenie trzpienia głowni, co wykonano przez przekucie około 30 mm końca na grąco.
    Podłożono podkładkę stalową pod głowicę (niewidoczna)
    Dołożono podkładkę drewnianą pod rękojeść przy jelcu, dopasowaną kolorystycznie oraz fakturą.
6. Zabezpieczenie całości paraloidem i woskiem mikrokrystalicznym.
    Do wosku dodany został pył grafitowy dla redukcji kontrastów barwnych odrdzewionej powierzchni.

Próba identyfikacji
„Szabla (?) dostosowana / przerobiona z szabli rosyjskiej, (?) służąca do walki pieszej”. Zestawiając kształt głowni, zakończenie i formę zbrocza, a także odczytując cechę IPBC jako litery alfabetu rosyjskiego można założyć z bardzo dużym prawdopodobieństwem iż głownia jest produkcji rosyjskiej z końca XVIII lub początku XIX wieku. Oprawa rękojeści, zakładając rosyjskie pochodzenie broni z tego okresu najbardziej nawiązuje do szabli kawaleryjskiej wzór 1798, aczkolwiek pewne szczegóły budzą wątpliwość i zastanawiają:
1. Szerokie wąsy jelca w połączeniu z płaskim, ozdobnym, rozetowym jego zakończeniem.
2. Kształt kabłąka rozszerzającego się ku górze.
3. Ponowne zakucie rękojeści ze zgięciem kapturka (źle dobrana długość?).
5. Długość głowni (780 mm) bliższa szabli piechoty niźli jazdy.

Obecnie można skłaniać się także do polskiej proweniencji szabli w całości

Pytania, uwagi, pisz: PIETKA

Zdjęcia przed i po konswerwacji: