Opis:
Głownia i pochwa pochodzą z szabli grenadierów wz 1765, natomiast oprawa rękojeści wykonana jest wg szabli artylerzystów i minerów wz 1828. Zamiast mosiądzu użyto stali. Technologia i jakość wykonania wraz z zachowanym dolnym okuciem pochwy sugerują naprawę, przystosowanie do dalszego używania w I połowie XIX wieku. O naprawie z tego okresu świadczą użyte technologie, min. lutowanie wąsów i kominka na miedź, lutowanie blachy dolnego okucia na cynę, mocowanie dolnego okucia dziurkowaniem blachy.

Głownia płaska, w przekroju klinowa, lekko wygięta z przygrzbietowym sztychem i dwusiecznym piórem. Bez progu. Masywna. Na wewnętrznym płazie wybita duża litera P, powtórzona na trzpieniu (niewidoczna).
Rękojeść stalowa, dwuczęściowa. Jelec prosty z dwoma szerokimi i krótkimi, owalnymi wąsami. W przedniej części zagięty pod kątem prostym przechodzący w rozszerzający się ku głowicy kabłąk. Głowica z kominkiem wycięta w ząbek przechodzi w kapturek z warkoczem sięgającym jelca i umocowanym w nim na wpust. Głownia zanitowana na kominku. Trzon rękojeści pokryty czarną skórą z 20 karbami.
Pochwa drewniana pokryta czarną skórą ze stalowymi okuciami.

Stan zachowania:
Szabla zachowana w dobrym średnim. Głownia z niewielką korozją, rękojeść i okucie pochwy pokryte równą warstwą niewielkiej korozji. Liczne ślady nieumiejętnego ostrzenia, szczerby na ostrzu. Pokrycie rękojeści wykonane z nasączonego czarną farbą płótna, ubytek górnego fragmentu trzonu. Oprawa luźna. Resztki czerwonej podkładki.
Pochwa w stanie dość dobrym, liczne rozdarcia i ubytki lica skóry, spękania drewna. Brak górnego okucia, dolne pokryte równomierną, niewielką korozją.